نامه به معلم فداکاری که در بحران کرونا به فکر آموزش شاگردانش بود

نامه ی علیرضا سعیدی کیاسری معلم و فعال عرصه ی هنر و رسانه به خانم معلم فداکاری که برای آموزش دانش آموزان در بحران کرونا با صداقت و صمیمیت به تدریس اینترنتی پرداخت.

خانم معلم فداکار سلام؛

این برادر کوچکت بعنوان همکار کوچک شما بیست و هشت سال است که معلم هستم. من و شما سالهاست با دانش آموزان کشورمان سر و کار داریم. ما همانند بسیاری دیگر از همکاران دلسوزمان در تلخ و شیرین روزگار، همراه با اشکها و لبخندها، همدل در پریشانی ها و گرفتاریها، همپای دانش آموزان بودیم و هستیم و خواهیم بود. چرا که ما معلم هستیم و وظیفه ای سنگین را روی شانه های خود احساس می کنیم.

خانم معلم صبور؛

مدیران ارشد کشور، پزشکان، حقوقدانان، استادان دانشگاه، مهندسان، نظامیان، کارمندان، هنرمندان، ورزشکاران، تولیدکنندگان، بازاریان، کشاورزان و همه و همه از اقشار گوناگون جامعه، سالها از مهمترین بخش عمرشان را روی نیمکتها و پشت میزهایی نشستند که افراد دلسوز و صبوری همچون شما و دیگر همکارانمان معلم آن کلاس ها بودند.

ذات روزگار است که انسان فراموشکار باشد.به هیچ کس هم خرده نمی توان گرفت که به یاد نیاورد در گذشته و در دوران دانش آموزی چه احوالاتی داشته است.

شما و دیگر همکارانمان نیک می دانید همین آدمهایی که الان در حیطه های مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، هنری و ورزشی سلبریتی هستند و صاحب شهرت، در سالهایی دورتر ، پای تخته و جلوی میز معلم بابت ندانستن پاسخ یک پرسش ساده و یا انجام ندادن تکلیف درسی و نیز ننوشتن مشق شب آنچنان سرخ و سیاه می شدند و به لکنت می افتادند که صدای خس خس نفسها و تاپ تاپ ضربان قلبشان در سکوت کلاس به آسانی به گوش می رسید.

اگر نبود آن دغدغه ی معلم ها برای تعلیم و تربیت و اصرار بر انجام تکالیف و تاکید بر فهم دروس توسط دانش آموزان، شاید سرنوشت این آدمها به گونه ای دیگر رقم می خورد.

خانم معلم عزیز؛

روزگاری اگر قرار بر آن باشد معلمان اسرار و ناگفته های دوران معلمی شان را در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی منتشر کنند، تمام کمدین ها و آرتیست های جهان هم جمع شوند، شاید فقط بتوانند تنها گوشه ای از آن را دستاویز خنده ی مردم کنند.

چون آنقدر حرف های نادرست و نابجای خنده دار، کارهای عجیب و غریب بی شمار و صد البته رفتارهای نگفتنی بسیاری از شاگردان کلاس درس و مدرسه در خاطرتان وجود دارد که پایانی ندارد.

این رسم امانتداری برخاسته از ارزشهای اخلاقی در امر تعلیم و تربیت است که هر معلم پایبند ان است وگرنه اگر غیر از این بود تاکنون اعتبار و آبرویی برای هیچ فردی در هیچ قشری از جامعه باقی نمی ماند و همه انگشت نما می شدند.

خانم معلم مهربان؛

در این روزها که بحران مصیبت بار ویروس کرونا بر پیکر کشورمان جراحت وارد کرده و همه ی مردم همدل و همگام هر کدام با توجه به تخصص، تجربه و تعهدشان تلاش می کنند شرایط مطلوبی در جهت ایجاد فضایی آکنده از سلامتی و تندرستی در میهن عزیزمان برقرار شود، در چنین اوضاع بسیار پیچیده ای شما و دیگر همکارانمان علیرغم تمام محدودیتهای سخت افزاری و نرم افزاری و چالشهای ارتباط الکترونیکی در کشورمان، آستین ها را بالا زدید و در حالی که مدارس تعطیل هستند، بدون ارائه ی هیچ برنامه ریزی اصولی، هدفمند و از قبل طراحی شده برای مواقع بروز بحران از سوی متولیان و مسئولان آموزش و پرورش، با همین موبایل و لپ تاپ شخصی و خط اینترنتی که تمام هزینه هایش از جیب خالی خودتان پرداخت می شود، به آموزش مجازی دانش آموزان مشغول هستید تا ضمن حفظ ارتباط دوسویه ی معلم و دانش آموز و خانه و مدرسه، خلاء آموزش احساس نشود.

حال در خلال این آموزش که اتفاقا برای هر دانش آموز و کلاس درس آن امری دارای چارچوب و قواعد قلمداد می شود، افرادی الکی خوش، تشنه ی شهرت، ساده اندیش، دارای کمبود شخصیتی، از خود راضی، جو گیر و هنرمندنما که با ورود به حریم محترم تعلیم و تربیت و دستمایه قرار دادن یک تلفظ نادرست واژه ای وارداتی و شاید اشتباه زبانی از سوی معلمی صاحب تجربه و دلسوز، در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی برای خود دکان دو نبش باز کردند و با انواع و اقسام دابسمش و کلیپ به این موضوع پرداخته اند، قلبمان به درد آمد و عرق شرم روی پیشانی مان نشست که این آدمهای به تعبیر خودشان شاخ فضای مجازی آیا همان دانش آموزان کلاسهای درس مدرسه بودند که امروز سرمست از شهرت کاذب، بی پروا به یک معلم که همه ی این کوته نظران نوشتن و خواندن را مدیون همین معلمان هستند بی حرمتی می کنند؟

خانم معلم نیکو کردار؛

من بعنوان همکار و برادر کوچک شما ضمن تقدیم والاترین سلام ها، ادای احترام و ابراز خضوع خدمت سرکار عالی که لباس شریف و موقر معلمی را بر تن دارید، از رفتار بی شرمانه ی لوده بازان و سبک سران فضای مجازی ابراز انزجار می کنم و به همان سبک و سیاق معلمی

خودمان آنها را ضمن پرهیز دادن از کردارهای ناشایست شان، به حفظ ارزشهای اخلاقی و منش های نیک رفتاری دعوت می کنم.از حضور ارزشمند سرکار عالی هم برادرانه استدعا می کنم سربلندتر از همیشه با تخصص و تعهد خودتان به حرفه ی شریف معلمی بپردازید.

درود بر شما….مانا مانید.

علیرضا سعیدی کیاسری